Bewogen woensdag
Door: Maud
Blijf op de hoogte en volg Maud
26 Maart 2015 | Zuid-Afrika, Kaapstad
Ik ga beginnen bij gisteren voordat ik iets over de rest van de dagen vertel.
Het begon gisteren al op de autoweg: ik miste de juiste afslag en moest er dus een later nemen.. De weg daar niet heel goed kennende, hebben we wijselijk de tomtom aangezet. We waren al wat laat en dat maakt me altijd een beetje stressig, terwijl eigenlijk, dat hier niet zoveel uit maakt of je nou op tijd, 5, 10 of 30 min te laat komt.. Maar goed, ik stak het eerste gedeelte van de weg over (we moesten naar rechts toe) en stond achter een grotere wagen. Ik zag dus niet heel goed het verkeer aankomen van links. Ik dacht; er zal nu wel niks meer komen .. dus wilde gaan. Gelukkig zei Judith net op tijd 'nee!' waardoor ik stopte en we net niet onder een hard rijdende bus terecht waren gekomen. Gelukkig zijn we er heel en levend vanaf gekomen!!
Eenmaal aangekomen op crèche B werden we hartelijk ontvangen door de juffrouw, die helemaal niet doorhad dat we te laat waren haha! We mochten onze oefeningen meteen gaan doen met de kinderen, heel fijn. We hadden bedacht deze week met ontspanning / rust te gaan werken omdat deze nog steeds op ons 'test lijstje' stond om het effect te zien.
En wat een effect het had ... wauw. Ik vertel even vanaf het begin.
Judith gaf de sessie en ik observeerde de kinderen. Er werd muziek op gezet en de kinderen mochten gaan dansen. Er werd in een kring bewogen, ze mochten bewegingen bepalen die iedereen dan weer na deed en ze werden weer vrijgelaten om te bewegen. Iedereen danste en genoot. Een meisje, die voor de eerste keer meedeed, was wat verlegen en ging langs de kant zitten.
Na hun wat tijd gegeven te hebben om energie te uiten, maakte Judith er een soort spelletje van dat ze ging slapen. Het kindje langs de kant kwam er meteen weer bij, en er verscheen een lach op haar gezicht. De juffrouw ging erbij liggen en ik ook.
Na hun de tijd gegeven te hebben om even tot rust te komen, hebben we een deken erbij gepakt. Elk kind mocht om de beurt in de deken gaan liggen en werd vervolgens opgetild door de rest. We schommelde het kind in de deken. Na het schommelen werd de deken terug op de grond gelegd, het kind ingepakt in de deken en hielden we allemaal onze handen op de deken. Op het lichaam en ook het hoofd van het desbetreffende kind. Dit allemaal onder begeleiding van rustige, Afrikaanse muziek.
Het was magisch wat daar gebeurde. Zelf heb ik al regelmatig gezien / ervaren hoe iemand ontspant door gedragen te worden. Dit werd nu weer zichtbaar. Gespannen houdingen, ontspanden, gezichtjes ontspanden, ogen gingen dicht. De aandacht die erna gegeven werd aan het kind door iedereen, zorgt ervoor dat ze gezien worden. Ze zijn goed zoals ze zijn en krijgen liefde.
Ik zat bij het gezicht en wreef hun wangetjes, hun voorhoofden, hun haren en keek af en toe naar de andere kinderen.
Het verdriet wat bij deze oefening los kwam, was onbeschrijfelijk en heel voelbaar. Judith heeft de gezichten van de kinderen beter gezien en beschreef de pijn en het verdriet wat daarin zichtbaar werd later aan mij.
Ik heb gevoeld wat Judith heeft gezien.
Er zijn twee kinderen op deze crèche die redelijk druk zijn en zelfs deze hadden steeds focus voor het kind dat in de deken lag. Ze zeiden steeds: 'Ik is lief'. Alsof ze bevestiging vroegen voor hetgeen ze deden. En die gaf ik steeds, want ze aaiden het kind op de deken ook lief.
Een meisje moest blijkbaar bijna huilen. Ik heb dit vanaf mijn positie niet kunnen zien, Judith wel. Hoe heftig is dat .. een kind van vier dat huilt omdat het aandacht krijgt, liefde voelt, mag ontspannen .. Hoe zwaar is dat leven van dit kindje thuis? Vragen als deze komen na zo'n sessie omhoog en voelen zwaar.
We gaven elkaar nog een grote groepsknuffel en bewogen samen in een golvend ritme. Na deze sessie bleven alle kinderen zitten. Ze renden niet weg, stonden niet op, nee .. ze bleven gewoon zitten. Alsof ze niet wilden dat er een einde aan kwam. Er was één jongetje, toch wel mijn oogappeltje op die crèche, die in kleermakerszit zat met zijn kin leunend op zijn handen. Hij zuchtte, haalde de handen weg onder zijn kin, zuchtte nog een keer en zette zijn handen weer onder zijn kin. Ik heb hier geen woorden voor.
De kinderen waren blijkbaar de hele dag nog rustig!
Erna moesten we nog naar crèche C. Omdat ik vanaf maandagmiddag ziek was en dinsdag niet naar stage ben gegaan, kon Judith ook niet gaan. Hierdoor hebben we twee crèches niet kunnen bezoeken op dinsdag.
Crèche C is niet onze persoonlijke favoriet. De kinderen zijn druk en luisteren niet. Hulp van de leerkracht hebben we de laatste keren ook gemist dus het stond ons wat tegen. We probeerden er open in te stappen, niet dat dit helemaal lukte, maar de intentie was er.
Eenmaal daar bleek dat de juffrouw onze smsjes helemaal nooit had ontvangen en ik haar verkeerde nummer had. Ze wist dus niet dat we kwamen, maar we konden onze oefeningen er wel uitvoeren. Er werd ruimte gemaakt.
In de oefening, dezelfde als op crèche B, kon ik wel in het moment blijven en daardoor zien dat de oefening een effect had op de kinderen. Een ander effect dan we daarvoor hadden gevoeld, maar op het einde bleven de kinderen in de lage laag, op de grond. Ze stonden niet meteen op of renden meteen weg. Ze hadden nog steeds veel energie maar dat was oké.
Met de juffrouw ervaren Judith en ik allebei problemen. Het voelt alsof ze niet helemaal eerlijk is als we naar haar mening vragen. Dat zit ons toch wel dwars want op deze manier houdt ze de kinderen ook een stuk tegen. Al pratend met Liezl kwamen we erachter dat ze meer manipulatief is dan we dachten en passief agressief. Niet makkelijk om mee te werken. Liezl heeft de tip gegeven haar meer als cliënt te zien. Dat gesprek met Liezl kwam als geroepen, gelukkig was ze nog op kantoor en had ze tijd voor ons!! We konden beiden ons ei even kwijt en dat voelde goed.
Even later waren we met de Nederlandse stagiair aan het praten. Een praatje over ervaringen, plannen, en andere dingen, zoals altijd als we elkaar tegen komen. Ik draaide me een moment om, om weg te gaan toen hij zei: "en, uit je broek gescheurd?" Dus Judith en ik keken hem aan van 'wat zegt hij nou?!' ... en wat bleek: er zat een super grote scheur in de achterkant van mijn broek!! HAHA. Ik heb zo hard moeten lachen! Geen idee wanneer het gebeurd is maar ergens die dag (na crèche C want op de film heb ik nog een hele broek) is mijn broek dus gescheurd. Nou, toen waren Juud en ik helemaal melig haha. Het was wel fijn, want op die manier haalde hij de zwaarte wat van ons af en voelden we ons een stuk lichter dan een minuut daarvoor.
's Avonds zijn we nog het huis uitgegaan, wat gaan eten en drinken in de stad om niet terug in die zwaarte te zakken. Het was me het dagje dus wel. Eentje die ik niet snel zal vergeten..
Zaterdag heb ik geholpen op het Ubuntu festival in Wynberg. Dit werd georganiseerd door de Amy Biehl foundation (http://www.amybiehl.org/). Twee huisgenoten van mij lopen daar stage. Ubunthu betekend: Ik ben omdat wij zijn. Het was Human Rights Day die dag, een mooie dag om op een festival vrijwillig te helpen. Wij hebben daar armbandjes verkocht, donateurs geworven en ook zelf mogen genieten van het festival. Er waren veel dansoptredens waaronder ook Russen. Dat was echt leuk en herkenbaar om te zien! Deze waren natuurlijk zo afgetraind en gedrillt als ik weet niet wat, ik heb ze nooit anders gezien. Ook waren er kindjes die deden stampen (denk aan Stomp the Yard), anderen deden traditionele Afrikaanse dansen en er was ook een Afrikaanse modern jazz groep. Wauw! Vele indrukken en flink genoten die dag. 's Avonds hebben we nog lekker gebraaid met het huis. Dat is echt zo chill om hier te doen. We hebben een barbecue in de tuin staan dus als het lekker weer is, en dat is het hier vaak, wordt wel een keer in de week besloten om te braaien.
Zondag hadden we een chilldag en zijn we naar Shimmy's Beachclub gegaan. Dit was echt voor luxe paardjes. Je betaalde alleen al voor strandstoelen 150 rand, dat is zo'n 12€ haha. Nouja, we hebben genoten, wat gezwommen, en vooral niks gedaan. Ondanks dat dit ook dubbel voelt, was het toch een fijne dag.
Maandag stond ik al op met maagpijn. Ik kon niet eten, en dat is niks voor mij!! Ik ben toch naar stage gegaan want de meeting met Liezl was belangrijk en ik voelde me niet slecht genoeg om thuis te blijven. 's Middags eenmaal thuis kwam alles er toch wel uit. Ik kreeg koorts, had last van mijn spieren en heb veel geslapen. Na wat gesprekken met huisgenootjes bleek toch wel dat de ervaringen erg hoog zaten. Ik zat niet meer echt in mijn flow en krop te veel op.
Een lichamelijke reminder die ik vorig jaar ook wel eens heb gehad.. duidelijk dat ik er toch echt iets mee moet gaan doen!
Dinsdag ben ik nog thuisgebleven. Ik voelde me echt een stuk beter maar nog niet goed genoeg om naar stage te gaan. Het vervelende, en ook een deel waarom ik wel naar stage wilde gaan, is dat Judith dan ook niet kan gaan omdat ze niet kan rijden. Ze heeft vanuit thuis gewerkt en ik heb mezelf opgelegd nog een dag even helemaal niks te doen. Ik heb gelezen, gelegen, gegeten en gedronken. Dat voelde goed, ondanks het stemmetje achter in mijn hoofd die vroeg of ik niet toch iets aan de scriptie moest gaan doen ...
Ohja, de scriptie .. daarvoor ben ik hier.. Ik zou het haast vergeten ;) Soms wordt het wel wat teveel en zie ik door het bomen het bos niet meer. Maar goed, dat hoort er blijkbaar bij. Zoals Pim tegen me zei: maak je niet druk, dat schrijven komt vanzelf. Dus, dat advies ga ik proberen te volgen!
Knuffel!
-
26 Maart 2015 - 16:24
Pauline:
Hallo Maud
Ik denk dat Gerda volgende week wel flesjes met druppeltjes meeneemt :) het is ook niet niks allemaal, maar wel heel boeiend
En Pim heeft gelijk dat schrijven komt vanzelf , want als ik zie hoe je hier je verhalen neerschrijft hoef je je daar helemaal niet druk om te maken, dat komt zeker goed
Heel veel leerplezier :) , succes met het script en genieten volgende week als Gerda en Huub komen :)
Dikke kus Pauline
Ps trouwens ook heel veel groetjes van ons allemaal xx -
27 Maart 2015 - 16:03
Liesbeth:
Lieve Maud,
Raken en geraakt worden, mooi!
Denk aan je lat en heb vertrouwen. Veel plezier saen met Gerda en Huub.
Dikke poen Liesbeth -
28 Maart 2015 - 08:25
Rianne:
Wauw Maud zo leuk om te lezen wat je allemaal meemaakt!!
Dikke kusjes en knuffels xxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley